วงหน้าใหม่จากแดนขี้เมาชาวสก๊อต ที่นอกจากจะมีชื่อแสนเท่แล้ว ดนตรีของพวกเขายังทำให้เราต้องปากค้างด้วยความอลังการของมัน แม้จะพึ่งออกอัลบั้มแรกที่ชื่อเดียวกับวงในปีนี้หมาดๆ แต่พวกเขาก็รวมตัวกันมาตั้งแต่ปี 2000 แล้ว โดยทั้ง 3 หนุ่ม 1 สาว ได้ตะเวนออกเล่นสดไปตามคลับต่างๆทั่วสกอตแลนด์ จนไปเข้าตา (หู?) ของ Alan McGee บุรุษผู้ปลุกปั้นวงอย่าง Oasis ขึ้นมา และ Alan ก็กลายเป็นป๋าดันพวกเขาอย่างเต็มตัว แม้จะเป็นวงหน้าใหม่ แต่ดนตรีของพวกเขาแสดงถึงกลิ่นอายของดนตรีอเมริกันจากยุค 50’ และ 60’ ออกมาอย่างชัดเจนผ่านสำเนียงถิ่นของพวกเขา พวกเขาออกซิงเกิ้ลแรก Go Square Go ที่ค่อยๆเริ่มต้นอย่างเจียมตัวและค่อยๆไล่เรียงขึ้นไปอย่างยิ่งใหญ่ไม่ต่างไปจากอิฐก้อนเล็กๆที่ค่อยๆก่อกองกันขึ้นไปเป็นหอคอยบาเบลเลยทีเดียว และซิงเกิ้ลที่สอง Daddy’s Gone คือเพลงที่ซื่อตรงกับความรู้สึกที่สุด โดยเนื้อเพลงที่เกี่ยวกับชายที่ต้องการลบเลือนแผลในใจที่ถูกพ่อบังเกิดเกล้าทอดทิ้งนั้นไร้การเสริมแต่งอารมณ์น้ำเน่าใดๆทั้งปวง ในขณะที่ It's My Own Cheating Heart That Makes Me Cry ก็ทำให้เรานึกไปถึงงานเก่าๆของ Roy Orbison ที่แสนงดงาม ส่วน Geraldine ก็เหมือนกับ Manic Street Preachers ยุค Everything Must Go ความยอดเยี่ยมของศิลปินหลายๆรายอย่าง Prefab Sprout, Jesus and the Mary Chains, The Blue Nile หรือ Phil Specter ได้กังวานอยู่ทั่วทั้ง 41 นาทีของอัลบั้มชุดนี้ ไม่แปลกเลยที่มันขึ้นไปถึงอันดับที่ 2 ของชาร์ตอัลบั้มในอังกฤษ
No comments:
Post a Comment