ขณะที่เขียนคอลัมน์อยู่นี้ บอกตรงๆว่า สภาพยังไม่ฟื้นดีครับ เพราะกว่าจะกลับจากงานโซนิคแบงก็เล่นเอาตีหนึ่งล่ะ แถมทั้งยืนทั้งเต้นทั้งโยกตลอดหลายชั่วโมง เล่นเอาหมดแรงจริงๆ แต่เป็นการหมดแรงที่แฮปปี้มากๆครับ สมกับที่รองานโซนิคแบงมานานจริงๆ เป็นการมัน ชนิดที่เรียกว่า มันจนหมดสภาพก็ว่าได้
ในวันงาน ผมเลือกไปสายหน่อย ทั้งที่เริ่มจริงก็ตั้งแต่ 10 โมงเช้า แต่ไม่ไหวครับ สังขารปละภารกิจไม่เอื้ออำนวยเหมือนเด็กๆล่ะ และที่ไปเป้าหมายหลักๆคือ ไปให้ทันดู Far East Movement (จริงๆอยากดู Miyavi ด้วย แต่งานไม่เสร็จ) ไปถึงงาน รับบัตร แลกสายรัดข้อมือ ก็ไวดีครับ แป๊บๆเดียวก็เสร็จ เห็นว่าสายรัดข้อมือมี RFID ไว้แปะที่บูธหน้าฮอลแต่ละฮอลเพื่อเข้าชม แต่ดูเหมือนว่า จะยกเลิก ไปฮอลไหนก็เข้าได้ตามสะดวกเลย ผมเองก็ไปรอที่ฮอล POW เพื่อรอ FM ขึ้นเวทีอย่างใจจดใจจ่อ
พอพวกเขาขึ้นมาเท่านั้นล่ะครับ เฮทั้งฮอล ทั้ง 4 คน มาในยูนิฟอร์มเป็นจัมป์สูทขาวล้วน เล่นเอานึกถึง Beastie Boys ยุค Intergalactic เลย แถม J-Splif มีแผงอะไรห้อยคอมาก็ไม่รู้ครับ นึกว่าจะมาขายลอตเตอรี่ พวกเขาอัดหนักด้วย Ain’t Coming Down กับ Wild Things ก่อนจะเฉลยตอนท้ายว่าที่ห้อยคอมาคือแท็บเล็ตที่ใช้เป็นแผงแซมเปิ้ล4ตัว จิ้มกันเพลิน ก่อนที่จะแซมเปิ้ลอินโทรเพลง Like a G6 เพลงดังของพวกเขา ฮอลยิ่งสนั่นหนักกว่าเดิมครับ พวกเขามาแบบจัดหนัก เบสบวม แถม Drop the Bass ไม่รู้กี่รอบ โคตรมัน
