Tom Odell ขอไฝ่ว์นักวิจารณ์

หนึ่งในสิ่งสำคัญที่ช่วยส่งเสริมให้ศิลปินคนหนึ่งดังขึ้นมาได้ นอกจากแฟนเพลงและต้นสังกัดแล้ว ก็หนีไม่พ้น นักวิจารณ์เพลง ซึ่งแต่เดิม ก่อนยุคอินเตอร์เน็ต ก่อนที่คนจะหาข้อมูลศิลปินได้ง่าย ก่อนที่คนจะลองหาเพลงมาฟังได้อย่างง่ายดาย ทั้งโหลดเถื่อน ทั้งเปิด Youtube ดู แต่ก่อน ข้อมูลเรื่องดนตรีที่พอจะพึ่งพาได้ก็นักวิจารณ์เพลงตามนิตยสารต่างๆนี่ล่ะครับ แต่พอเวลาเปลี่ยนไปตามที่บอก บทบาทของนักวิจารณ์เพลงก็ค่อยๆลดน้อยถอยลงเรื่อยๆ ถึงจะเป็นอย่างนั้น อิทธิพลของพวกเขาก็ยังคงอยู่บ้าง ขนาดที่บางครั้งนักวิจารณ์เพลงก็ยังสามารถเชียร์ซะจนศิลปินหลายคนดังขึ้นมาได้ และบางทีก็สามารถขยี้ชีวิตนักดนตรีของศิลปินได้เช่นกัน และ Tom Odell ก็เป็นอีกหนึ่งศิลปินที่กลายเป็นศูนย์กลางของข่าวร้อนๆเมื่อมีปัญหากับนักวิจารณ์

ก่อนอื่น เรามาย้อนดูก่อนว่าเขาคือใครกัน Tom Odell คือหนุ่มน้อยวัย 20 ต้นจาก Chichester ใน Sussex ประเทศอังกฤษ เขาเติบโตมาในครอบครัวธรรมด้าธรรมดา พ่อขับเครื่องบิน แม่สอนหนังสือ แต่เขาก็สนใจในงานเพลงเป็นอย่างมาก เขาเริ่มเรียนเปียโนคลาสสิกตั้งแต่เล็ก และเริ่มแต่งเพลงเองตั้งแต่อายุ 13 แต่กลับไม่บอกใคร เพราะคิดว่าไม่เท่ (แต่จริงๆคงจะอายสินะ) ซึ่งศิลปินที่ส่งอิทธิพลต่อเขามากตั้งแต่ในวัยเด็กก็คือ Elton John กับเปียโนคู่ใจ นอกจากนี้ยังมีนักร้องนักแต่งเพลงคนอื่นอย่าง Jeff Buckley, Leonard Cohen, Randy Newman และ Tom Waits

พอเรียนจบมัธยม เขาก็เลือกเข้าไปเรียนที่สถาบันดนตรี Brighton Institute of Modern Music และพยายามขึ้นเล่นบนเวทีต่างๆเพื่อสั่งสมประสบการณ์และต้องการให้คนได้ฟังเพลงของเขา แม้จะต้องอับอายหลายครั้งเพราะถูกถอดออกจากลิสต์ศิลปินที่จะขึ้นเล่น แต่เขาก็ไม่ท้อใจ และอาศัยรถของที่บ้านในการเดินสายไปทั่วเพื่อหาเวทีเล่น พร้อมทั้งโปรโมตตัวเองตามโรงเรียนดนตรี ก่อนที่จะย้ายไปลอนดอนเพื่อเข้าร่วมวง Tom and the Tides แล้วต่อมาก็ออกจากวงเพราะคิดว่า ไม่อยากพึ่งคนอื่น

และโชคดีที่ความพยายามของเขาส่งผล การแสดงของเขาไปเข้าตา Lilly Allen ศิลปินสาวปากจัดสุดแสบ ที่ตั้งค่ายเพลงของตัวเองชื่อ In the Name of ภายใต้สังกัดใหญ่ Columbia อีกที แล้วเธอประทับใจเขามาก จนเซ็นเขาเข้าเป็นศิลปินคนที่สองของค่ายต่อจาก Cults และพยายามโปรโมตเขาด้วยตัวเองเลยทีเดียว

เมื่อมีทุน เขาก็ได้ออก EP แรกในเดือนตุลาคม 2012 ชื่อ Song from Another Love ที่มีเพลง Another Love เป็นเพลงหลัก มันคือเพลงเปียโนพ๊อพเบาๆ นิ่ม บวกกับเสียงร้องที่เสน่ห์ของเขา มันค่อยๆไล่เรียงจังหวะขึ้นจนเร็วขึ้น พร้อมกับเสียงประสาน ฟังดูแล้วคล้ายกับเพลงบัลลาดของ Coldplay เช่นเดียวกับอีกเพลงเด่น Can’t Pretend ที่มาในโทนเดียวกัน เป็นสองเพลงเด่นจากอัลบั้มนี้ และทำเรานึกไปถึง Coldplay และ Jeff Buckely จริงๆ

ด้วยความเด่นของ EP ดังกล่าว ทำให้เขาได้ออกแสดงทางทีวี และเป็นที่รู้จักในวงกว้างมากขึ้น จนกระทั่งได้รางวัล Brit Awards ปี 2013 สาขา Critics’ Choice เอาชนะ AlunaGeorge และ Laura Mvula ไป ซึ่งรางวัลนี้ก็เคยตกเป็นของศิลปินดังอย่าง Adele และ Florence and the Machine มาแล้ว ดูเหมือนว่าเส้นทางของเขาปูด้วยดอกกุหลาบล่ะครับ

แต่เมื่อเขาออกผลงานชุดแรก Long Way Down และส่งไปให้สื่อต่างๆก่อนที่จะออกวางจำหน่าย ก็กลายเป็นเรื่องขึ้น เมื่อนิตยสาร NME นิตยสารเพลงอินดี้ชื่อดังของอังกฤษ และ Mark Beumont นักวิจารณ์ดังประจำนิตยสาร ก็สับอัลบั้มนี้ซะเละ โดยบอกว่ามันจืดชืด Tom เป็นศิลปินหน้าใหม่ที่น่าสงสาร เพราะมีฝีมือ แต่ต้องการจะขายได้มากจนยอมตามค่ายเพลงและทำงานตลาดๆออกมา รางวัลนักวิจารณ์ที่ได้มาก็ไม่มีค่าอะไร เพราะไม่เห็นมีนักวิจารณ์จาก NME (ห๊ะ?) แถมให้คะแนน 0 เต็ม 10 และบอกว่า เขาจะโด่งดังและสร้างความรำคาญไปทั่ววงการเพลงเหมือนกับซิฟิลิส โอว แรง

และเมื่อรีวิวดังกล่าวออกมาในวันที่เปิดขายอัลบั้ม มันก็กลายเป็นหัวข้อข่าวทันที พ่อของ Tom ไม่พอใจมากๆถึงกับโทรไปโวยที่ NME ส่วน Lilly Allen ก็ด่ากราดว่าสื่อไร้คุณภาพ ไม่ต่างอะไรกับแฟนซีนในยุค ’90 ซึ่งตกยุคและไร้ความสำคัญไปแล้ว และบอกให้แฟนเพลงของเธอออกไปหาซื้ออัลบั้มมาฟังเอง

จากศึกครั้งนี้ แม้ทีแรกจะดูเหมือนว่า Tom เป็นฝ่ายรอง แต่ไปๆมาๆ ยอดขายของอัลบั้มของเขากลับขายได้ดีมาก จนถีบอัลบั้ม Yeezus ของ Kanye West ตกบัลลังก์อันดับหนึ่งเลยทีเดียว ทำให้ Tom กลายเป็นศิลปินหน้าใหม่ที่มาแรงแซงโค้งจริงๆ

แล้ว ตกลงว่า อัลบั้ม Long Way Down มันเป็นอย่างไรกัน ในความเห็นส่วนตัวผม มันก็คืออัลบั้มเปียโนพ๊อพ ที่ฟังได้ง่าย ติดหู เหมาะกับการฟังเพลินๆ เสียงของเขามีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองพอที่จะทำให้เราชอบได้ แนวเพลงของเขาเหมาะกับคนชอบฟังเพลงสบายๆ คล้ายๆกับ Keane หรือ Coldplay ที่ทำเพลงพ๊อพมากขึ้น ผสมกับนักแต่งเพลงรุ่นเก่าอย่าง Billy Joel ไม่แปลกอะไรถ้าเราจะได้ยินเพลงของเขายาวไปอีกนานตลอดปี เพลงเด่นอย่างสองเพลงที่กล่าวถึงไปแล้ว และ Grow Old With Me ก็ยอดเยี่ยมไม่น้อย ขณะที่เพลงที่ upbeat ขึ้นมาอย่าง Till I Lost ก็เพราะไม่เบา เสียงเปียโนของเขานี่เด่นเอาเรื่องจริงๆครับ จากนี้ไป Long Way Down คงทำยอดขายได้อย่างยอดเยี่ยมต่อไปแน่ๆ และเป็นการตอกกลับนักวิจารณ์ได้อย่างแสบสันต์เลยทีเดียว

ศึกระหว่างศิลปินครั้งนี้ ผมว่ามันเริ่มจากการผิดฝาผิดตัว เหมือนให้นักวิจารณ์เพลงพ๊อพไปวิจารณ์เพลงเมทัล มันก็ไม่ใช่แนว แล้วดูเหมือนว่าทางนักวิจารณ์เองก็พยายามที่จะสร้างชื่อสร้างผลงานมากเกินไปจนต้องใช้การ stunt แบบนี้ แต่สุดท้ายแล้ว Tom Odell ก็คงยิ้มออกเพราะการต้อนรับที่อบอุ่นจากแฟนเพลงนี่ล่ะครับ